Historia Parafii

Druga wojna światowa nie tylko zmieniła człowieka, ale i oblicze Europy. Stali mieszkańcy Świeradowa-Zdroju w latach 1945-1946 zostali na podstawie traktatu jałtańskiego wywiezieni do Niemiec. Do miasta przybyli mieszkańcy wywiezieni z terenów wschodnich Rzeczpospolitej, wojskowi i ludności z Polski centralnej.

Polacy, nowi mieszkańcy Świeradowa-Zdroju byli wyznania rzymsko-katolickiego. Posiadanie więc kościoła i kapłana było dla nich koniecznością i najważniejszą sprawą. Niestety o kapłana było wówczas bardzo trudno, gdyż w czasie wojny tysiące kapłanów zostało zamordowanych w obozie koncentracyjnym KL Dachau oraz KL Auschwitz-Birkenau, niektórzy kapłani zostali na wschodzie, wielu zamordowało UPA. Brak było młodych również młodych adeptów kapłaństwa, ponieważ w czasie wojny Seminaria Duchowne były zamknięte.

Pierwszy proboszcz parafii był kapłanem diecezji kieleckiej. Do Świeradowa został skierowany na leczenie, po opuszczeniu obozu koncentracyjnego w Dachau. Kapłan polskiego pochodzenia w owym czasie był skarbem. Mieszkańcy Świeradowa chcieli żeby został, a władze miasta żeby go przekonać, dały mu mieszkanie w Domu Zdrojowym. Miał uspokoić nowych mieszkańców, którzy tłumie przybyli do Świeradowa. Wszyscy przecież czekali, że Ameryka ruszy na wschód, a repatrianci powrócą na swoje. Ks. Postrach zdecydował jednak, że nie przejmie kościoła i ewangelickiej plebani po wyjeździe pastora. Zmarł w październiku 1950 roku mając zaledwie 43 lata.

Ks. Stanisław Cieśliński 

Po śmierci Ks. Józefa Postracha parafia przez pół roku nie miała proboszcza. Obowiązki duszpasterskie znów spełniał niezastąpiony emeryt, autochton - Ks. Paweł Klimański. 23.III.1951 r. proboszczem został Ks. Stanisław Cieśliński, kapelan wojskowy Legionów Piłsudskiego i kapelan Armii Ludowej Kościuszkowców. Odznaczony wieloma medalami wojennymi. Szambelan papieski. W Świeradowie-Zdroju był bardzo krótko, bo zaledwie dwa lata. 3. V. 1952 r. opuścił miasto i został proboszczem w Świerzawie.

Przybył do Świeradowa-Zdroju 24 maja 1952 r. i służył posługą duszpasterską jak

o proboszcz przez 14 lat - do 2.VI.1966 r. Z wykształcenia nie tylko teolog, ale i chemik. Jego pasją było fotografowanie przyrody.W latach 60-tych do posługi duszpasterskiej byli już kierowani wikariusze, ale ich pobyt kończył się po paru miesiącac

h. Po wizytacji kanonicznej parafii przez Ks. Arcybiskupa Bolesława Kominka w 1965 r. ks. proboszczowi zaproponowano zmianę parafii. Dekret odwołujący wyznaczał termin 6.XII.1965 r., nie został jednak przyjęty i ostatecznie bez zgody Proboszcza 2.VI.1966r. nastąpiła zmiana. W sierpniu odszedł do parafii Ciepłowody.

Była to Jego ostatnia placówka duszpasterska. Potem pracował w szkole we Wrocławiu, gdzie zmarł w 2003 r. Został pochowany na cmentarzu parafialnym Parafii Ducha Św.

Dekret powołujący Ks. Władysława Dzięgiela na proboszcza wraz z objęciem parafii datowany jest na 6.XII.1965 r. Jednakże problemy z odejściem Ks. Hamerskiego sprawiły, że skierowany telegraficznie, do parafii przybył 2.VI.1966 r. Miał wówczas zaledwie 9-letni staż pracy duszpasterskiej.  

Kaplica parafialna nie była restaurowana od 1945 r. Już w 1967 r. odrestaurowano i pozłocono ołtarz Św. Józefa, przeszklono i uzupełniono witraże ufundowane w 1900r. przez Elżbietę Schaffgotsch. Odrestaurowano i odmalowano także kaplicę, która spełniała rolę kościoła parafialnego. W 1968 r. kościół pokryto blachą cynkową, a wieże aluminiową. Główną myślą proboszcza było odzyskanie kościoła ewangelickiego na cmentarzu, ponieważ podczas odprawianych mszy, 2/3 wiernych stało na zewnątrz kaplicy, nie mogąc ich pomieścić.  

W tym czasie liczba kuracjuszy i wczasowiczów dochodziła do  3 tys. w turnusie. Zaczęto zbierać podpisy pod petycją do Urzędu Miasta i Wydziału Wyznań we Wrocławiu o przekazanie kościoła ewangelickiego na rzecz parafii katolickiej, który to został przekazany przez pastora miastu, po uprzednim sprzedaniu organów, dzwonów i wyposażenia.  

Przewodniczący Rady Miasta Pan Stanisław Owczarek po kolejnych odwiedzinach Proboszcza w Urzędzie, powiedział „Szalety zrobimy, a Panu kościoła nie oddamy". W archiwum parafii znajduje się pokaźna teczka pism do Województwa, Wojewódzkiego Konserwatora zabytków, Urzędu Miasta i Urzędu Wyznań.

Zaczęto, za zgodą Ks. Arcybiskupa Bolesława Kominka i przy prawnej poradzie Ks. Jana Góreckiego - Dyrektora do spraw budowy i remontów kościelnych, zbierać podpisy o pozwolenie na budowę kościoła. Co miesiąc od 2 do 3 tyś. podpisów parafian i kuracjuszy wysyłano do Wojewódzkiego Wydziału Wyznań. Budowę kościoła poruszano na spotkaniach Kuria wrocławska - Województwo.

W maju 1973 r. doszło do spotkania w tej sprawie. Na plebani w Świeradowie spotkali się: Ks. Bp. Józef Marek, Ks. Jan Górecki - Dyrektor Finansowo-Gospodarczy, Ks. Władysław Bochnak, Ks. Proboszcz Władysław Dzięgiel, Dyrektor Wydziału Wyznań, Architekt Wojewódzki Pan Muler, Przewodniczący Rady Powiatu Pan Wawrzyniak, Pan Tadeusz Zipser - Profesor Politechniki Wrocławskiej. Atmosfera spotkania była raczej przyjazna. Problemem już nie była zgoda na budowę kościoła, lecz brak miejsca, gdyż plac przykościelny był zbyt mały, a teren wokół niego należał do miasta. Przedstawiciele Kurii i Architekt Wojewódzki oraz Pan Zipser poparli propozycję proboszcza, aby kaplicę Schaffgotschów zachować w całości, a rozbudowa kościoła musi znaleźć inne rozwiązanie. Niespodziewanie Pan Wawrzyniak zgodził się oddać teren miejski na rozbudowę kościoła bez naruszania kaplicy Schaffgotschów. Pan Profesor Zipser zrobił odręczny szkic, w jakim kierunku powinna iść rozbudowa. Rozpoczęto robienie map, projektu kościoła i uzgodnień z poszczególnymi władzami. Projekt kościoła był autorstwa inżynierów Tadeusza Zipsera i Waldemara Wawrzyniaka.  

Ks. Proboszcz powołał Komitet budowy świątyni, do którego weszli: z Orłowic - Piotr Adamczuk, z Krobicy - Kazimierz Puzyński, ze Świeradowa: Piotr Bukowski, Jan Wójcik, Władysław Czukiewski, Antoni Wiśniewski i Ludwik Klementowski. Problemem stało się zatwierdzenie projektu, w którym zaprojektowano dobudowanie salek katechetycznych. Urząd Wyznań nie zatwierdził projektu. Dopiero po rozmowach zgodził się na zatwierdzenie pod warunkiem, że będą one zarejestrowane, a to było sprzeczne z wytycznymi Episkopatu, który zakazał rejestrować salki. Na podpisanie takiej deklaracji pro forma ks. proboszcz otrzymał ustną zgodę ks. Jana Góreckiego. Teren pod rozbudowę był niezmiernie trudny, podmokły a głębiej była kurzawka. Trzeba było kopać 4 studnie i wylać płytę betonową, dać bardzo mocne zbrojenie pod ławy kościoła. Zdobycie tego materiału było bardzo trudne. Wyrazy wdzięczności należy tu wyrazić Panom Galasowi i Gniadko ze składnicy Materiałów Budowlanych w Lwówku Śl. Nieocenioną pomocą i oddaniem przy budowie i zdobywaniu materiałów budowlanych służył ówczesny wikariusz -ks. Augustyn Oleksy.  

Wdzięczność parafian należy się również kierownikowi budowy szkoły i bloków przy ul. Korczaka - Panom Pawlakowi i Zwolakowi. Narażając, bowiem swoje posady użyczali sprzętu budowlanego, wówczas niedostępnego, będącego w posiadaniu tylko firm państwowych. Żwir i piasek przywożono nocą z Rakowic. Stal przywożono dzięki kierownikowi OTL - Panu Kazimierzowi Puzyńskiemu i jego żonie z Kółka Rolniczego w Krobicy. Niezastąpioną pomocą dla ks. proboszcza był Pan Piotr Bukowski, który przez trzy lata budowy był codziennie na budowie. Został za to zwolniony z funkcji magazyniera Uzdrowiska. W zamian dano mu miotłę, aby zamiatał teren Domu Zdrojowego. Do śmierci opiekował się terenem kościelnym, sadził drzewa i krzewy - dzisiejszy wygląd terenu przykościelnego Jemu zawdzięczamy. Do zasłużonych w pracy przy budowie kościoła należą także parafianie z ul. Górskiej, a także wielu innych, którzy codziennie pracowali. Trudno tu wszystkich wymienić.  

Pierwszą Pasterkę odprawiono w nieoszklonym, surowym kościele w 1977 r. Prace stolarskie wykonał Pan Józef Glazer z Lipinek Łużyckich.  29.IX.1979 r. Biskup Pomocniczy Tadeusz Rybak dokonał poświęcenia rozbudowanego kościoła. Świątynia powstała z ofiar parafian i kuracjuszy oraz datków zebranych przez ks.proboszcza w parafiach, gdzie głosił rekolekcje i kazania okolicznościowe.Najbardziej zasłużeni parafianie w pracy przy budowie: Piotr Bukowski, Michał Sasiela, Piotr Czukiewski, Władysław Czukiewski, Józef Kacik, Czesław Bartczak, Czesław Harasim.  

Ks. Bp. Józef Marek przed śmiercią przekazał ks. proboszczowi 5 tyś. marek niemieckich prosząc, żeby modlono się w tym kościele za Jego duszę, a w rocznicę śmierci  odprawiano Mszę Św. oraz aby odebrał w Wiedniu, w Instytucie Pomocy Kościołom na Wschodzie 5 tyś. dolarów amerykańskich, których on sam już nie zdążył odebrać. Przywiózł je ks. Arcybiskup Gulbinowicz i przekazał je parafii.W 1983 r. Panowie Eugeniusz Rychter i Henryk Kapszewicz przywrócili do życia zegar wieżowy wykonany przez Floriana Fiegla ze Lwówka Śl.

 

23 czerwca 2008 r.  proboszczem świeradowskiej parafii został ks. Andrzej Kryłowski. Ma 50 lat, jest legniczaninem i bynajmniej nie od razu zamierzał zostać księdzem, marzyła mu się bowiem kariera wojskowego. Nie przyjęto go jednak do szkoły oficerskiej, a powodem odmowy był fakt, iż jego starszy brat Bronisław był słuchaczem seminarium duchownego.

Po maturze poszedł do policealnej szkoły budowlanej. Ucząc się, pracował przez dwa lata na poczcie: sortował listy i roznosił telegramy. Potem przez półtora roku był budowlańcem – wznosił legnickie osiedla z wielkiej płyty.

 W 1981 roku rozpoczął naukę w poznańskim seminarium, które ukończył w 1987 roku (brat uzyskał święcenia w 1983 r.) i został na dwa lata wikarym w podpoznańskiej Mosinie, skąd na rok przeniósł się do Doruchowa koło Kępna, a na kolejny rok – do Brzeziej Łąki w gminie Długołęka. W latach 1991-95 był wikarym w parafii św. Bonifacego, studiując przy okazji dziennikarstwo przy Papieskim Wydziale Teologicznym i współpracując z Radiem Rodzina.

W 1995 roku został zastępcą redaktora naczelnego Radia Plus w Legnicy i przez dwa lata odpowiadał za kształt programów katolickich.

Proboszczem został w roku 1997 – najpierw przez trzy lata kierował parafią w Henrykowie Lubańskim, a przez następnych osiem – w podlegnickich Krotoszycach. W obu zostawił po sobie jedną wyremontowaną plebanię, jedną zbudowaną oraz trzy kościoły z nowymi dachami i elewacjami.

Brat z kolei, od 13 lat proboszcz w parafii św. Rodziny w Legnicy, zbudował od podstaw kościół, który będzie konsekrowany w grudniu, jest też założycielem prywatnej szkoły podstawowej. Obaj bracia-księża mają jeszcze młodszego brata, który – jak mówi ks. Andrzej – „jest normalny”, czyli z zawodu elektryk, pracuje w KGHM.

Nowy proboszcz ma bardzo dobry kontakt z młodzieżą, z którą schodził wszystkie góry w Polsce – od Bieszczad po Izery, z Górami Świętokrzyskimi włącznie (ale też jeździł z nią na plenerowe przedstawienia operowe do Wrocławia). Jest rowerzystą (wierni z Krotoszyc na pożegnanie podarowali mu wypasiony rower), zapalonym narciarzem (jego narty od 5 lat leżą w Świeradowie, zawsze gotowe do zjazdu, ksiądz już się nie może doczekać otwarcia gondoli). Lubi poezję rosyjskich akmeistów, naszych młodopolskich i Norwida. Słucha winylowych płyt SBB, Niemena, Vangelisa i Pink Floydów, podobały mu się dwa pierwsze filmy z serii Rambo, ceni sobie aktorstwo Ala Pacino i Jeana Reno (w ogóle wysoko ocenia kino francuskie). Z Krotoszyc przywiózł też dwa psy.